Bana hamile kaldığında sevinip sevinmediğini bilmiyorum.
Beni hasretle bekliyor muydunuz onu da bilmiyorum. Ancak benim için bu sonu hayal etmediğinizi kesinlikle biliyorum.
Annem, eğer hayatta kaldıysan ve bu resmi gördüysen " ki umarım görmek yerine ölmüşsündür. Çünkü bir anne için ölmek bu fotoğrafı yaşamaktan daha katlanılır bir yazgıdır ", bu ölü minik bedenimdeki artık kapanmış gözlerimin yaşı o denizin sularına karışır. Çok ağlarım senin için annem çok..
Ben oyun oynamak isterdim annem, her çocuk gibi.
Okula gitmek, bazen ödevlerimi oyuna dalıp unutmak da isterdim. Mezun olduğumda senin gözlerinde gurur ve sevincin yaşlarını görmek de..
Biliyor musun belki ben aşık olacaktım. Onu görünce saçmalayacak, elimi kolumu nereye koyacağımı bilemeyecek, şapşallaşacaktım. Okuduğum kitaplara sevdiğimin adını karalayacaktım.
Aşıkken bahar başka olacaktı. Yağmurda ıslandığımı farketmeyecektim. Karlarda yuvarlanacaktım, sen " Üşüteceksin " diye kızacaktın bana.
Evlenecektim belki ben anne.. Sen gelinini hem sevecektin hem de beni paylaşmaktan hoşlanmayacaktın.
Baba olacaktım belki. Onu sevgimle büyütecektim. Onun kahramanı olacaktım. Çocukların ne denli değerli olduğunu, ilerde yaşayacağı babalığı benden öğrenecekti.
Belki barışı savunacaktım. Dünya sevgi dolu olsun diye çalışacaktım. Kimbilir..
Bunların hiçbiri olmadı annem, olamadı.
Kim bu nefret tohumlarını, sevgisizliği ekti bilmem anacım.
Suçun , öfkenin, nefretin , insan ayrımının ne olduğunu henüz öğrenmemiş, savaşın acımasızlığından haberi olmayan biz çocuklar niye kurban edildik.
Biz niye yüzmek yerine denizin karanlık soğunda boğulduk.
Biz niye öldük anne.?
Biz niye öldük söylesene İNSANLIK...????
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder